Almanach MG - średniowiecze

Achilles

Czyli czym możesz zrobić bliźniemu krzywdę... z bliska Wink

Jak zapewne wiecie tego typu broni jest tak wiele, że można by napisać o niej 3-tomową encyklopedię, a i tak tylko zahaczyło by się o temat.
Ja zamierzam napisać coś w rodzaju małego poradnika w którym będą zamieszczone najpospolitsze odmiany broni danego typu. Podam także kilka opisów broni rzadszej i bardziej wyrafinowanej. Będą to tylko przykłady, które mają Was uświadomić, jak przez tyle wieków, człowiek doprowadził do perfekcji sztukę robienia krzywdy drugiemu człowiekowi, przy użyciu różnych "pomocy naukowych"... ;]

Edycja: Są już opisy, choć nie wszystkie, postaram się kontynuować... musiałem też wiele zmienić gdyż moja wiedza w tym zakresie się powiększyła. Cóż uczymy się ponoć całe życie Smile

Achilles

Miecze

Miecz krótki - Najmniejsza wersja miecza dlatego jej działanie oparte było głównie na pchnięciach. Broń była krótka ok.50 - 70 cm ostrza ,ale co za tym idzie lekka i poręczna. Jelec był zazwyczaj bardzo mały. W związku z podstawowym założeniem (poręczna broń do pchnięć) wyważano go zazwyczaj w okolicach jelca lub rękojeści aby ostrze było lekkie i łatwe do kontrolowania.

Miecz Długi -

Miecz półtoraręczny -

Miecz dwuręczny -

Achilles

Broń Szermiercza

Długi miecz - Broń ta tylko z wyglądu przypominała zwykły miecz ponieważ walczyło się nią zupełnie inaczej. Jest to wczesna odmiana broni szermierczej ,czyli przeznaczonej do szybkich i celnych pchnięć. Oparto ją na konstukcji miecza ale była ona dużo od niego lżejsza. Długość broni wynosiła ok.120 -130 cm. a mniejszą wagę uzyskiwano poprzez zwężenie ostrza i zmniejszenie jego grubości. Wyważano ją zazwyczaj przy jelcu. W rękach sprawnego szermierza broń była bardzo niebezpieczna ,nawet dla opancerzonych przeciwników.

Rapier - Dalsze rozwinięcie idei broni szermierczej .Przypomina długi miecz ale zamiast zwykłego jelca ma mniej lub bardziej rozbudowany kosz. Ostrze zostało jeszcze zwężone ale już nie zmniejszano jego grubości ,a czasem nawet ją powiększano dla większej wytrzymałości. Nadal nadawał się do cięć ale jego domeną były już zdecydowanie pchnięcia. W rękach sprawnego szermierza broń była szybka i zabójczo skuteczna ,nawet dla opancerzonych wrogów. Długość w granicach 120 cm. czyniła ją bardzo poręczną.

Szpada - Szczytowe osiągnięcie w dziedzinie szermierki. Broń nie miała już ostrza ,a przedłużony do samego kosza sztych najczęściej o okrągłym przekroju ,w związku z czym nadawał się już tylko do pchnięć. Zwężał się on tak ,że na końcu otrzymywano bardzo ostry szpic. Broń była lekka, poręczna, i nader efektywna. Miezrzyło ok. 120 cm. Była bardzo elitarna ,przynajmniej na początku. Nigdy nie przyjęła się w "niższych" stanach gdyż wymagała treningu na który niewielu było stać. Wprawny szermierz ze szpadą w ręku był przeciwnikiem którego nie można było lekceważyć nawet mając na sobie zbroję, często nawet jedno celne trafienie okazywało się śmiertelne.

Szabla - Na pierwszy rzut oka szabla nie wygląda na broń szermierczą ,prosta w użyciu broń sieczna. Rzeczywiście to była jej główna zaleta, nawet słabo wyszkolony żołnierz mógł jej sprawnie używać. W rękach człowieka wyszkolonego stawała się jednak bardzo szybka i skuteczna. wynikało to z jej doskonałego wyważenia i konstrukcji.

Achilles

Topory

Topór bojowy - Podstawowa odmiana topora przystosowanego do walki. Nie była to już zwykła siekiera tylko bardzo poręczna ,prosta w użyciu i co najważniejsze skuteczna broń. Zazwyczaj po drugiej stronie ostrza miał szpikulec który doskonale nadawał się na lepiej opancerzonych przeciwników i czynił broń bardzo uniwersalną. Topór bojowy miał tylko jedną wadę trudno się nim walczyło na małych przestrzeniach, ale w bitwie spisywał się znakomicie. Długość styliska wynosiła zazwyczaj ok. 50 cm. a waga obucha wahała się pomiędzy 0,8 a 1,5 kg. Broń wyważano na końcu ostrza lub szyjce.

Topór Jeździecki - Specjalna odmiana topora bojowego przystosowana do walki z konia. Miał dłuższe stylisko od ok. 60 do nawet 80 cm ,co pomagało w sięgnięciu przeciwnika ,a także cięższe ostrze ważące od 1,5 do nawet 3 kg! Trafienie tą bronią w głowę ,z pędzącego konia zazwyczaj kończyło się śmiercią. Po drugiej stronie ostrza zawsze był szpikulec ,co czyniło broń skuteczną także przeciwko przeciwnikom w zbrojach płytowych. Była to broń dość elitarna ,używana przez rycerzy. Była wyważana mniej więcej w połowie między ostrzem a szpikulcem ,czasem z lekkim przesunięciem w stronę ostrza.

Topór dwuręczny - Największa odmiana topora. Na stylisku długości około jednego metra był osadzony ciężki (od ok. 2-3 do nawet 5 kg.!) obuch. Często nie był nawet specjalnie ostrzony ponieważ waga była tu czynnikiem decydującym. Większość toporów dwuręcznych miała jedno ostrze. Czasem po drugiej stronie obuch miał kolec służący do dobijania przeciwnika lub przebicia zbroi. W toporach bliźniaczych, oba ostrza były swoimi lustrzanymi odbiciami. Broń taką wyważano po środku między ostrzami natomiast w zwykłym toporze dwuręcznym środek ciężkości był lekko przesunięty w stronę klina.

Achilles

Młoty

Nadziak - Był bronią wyspecjalizowaną. Obuch z jednej strony był zaostrzony i wyglądał jak kolec, z drugiej natomiast przybierał kształt młotka. Dzięki temu nadawał się do rozbijania głów jak i przebijania pancerzy płytowych. Był tak skuteczny ,że władze wielu krajów zakazały go używać cywilom. Długość ok. 50 cm czyniła go dość poręcznym. Broń była bardzo skuteczna, miała jednak też dużą wadę - była jednorazowego użytku. Wynikało to z tego, że zazwyczaj po trafieniu klinowała się w pancerzu i wyciągnięcie jej wymagało czasu i sił których zwykle brakło.

Młot bojowy - Broń często używana przez rycerzy. Poręczna , prosta w użyciu, nawet w rękach niewyszkolonego wojownika była zabójcza. Długość styliska, to ok. 50 cm. Waga obucha zwykle nie przekraczała 1 kg. można powiedzieć, że był to tzw. "otwieracz do konserw", ponieważ obuch świetnie ogłuszał człowieka w pancerzu płytowym, a klin przebijał się przez nawet najwytrzymalsze jego elementy.

Młot dwuręczny - Trzon o długości ok. 100 cm. na końcu którego umieszczano stalowy lub drewniany obuch. Ważył on zazwyczaj ok. 5 kg ,ale zdarzały się i 10 kilogramowe kolosy! Broń na pierwszy rzut oka bardzo nieporęczna, w rękach silnego i wyćwiczonego wojownika stawała się jednak niebywale skuteczna. O środku ciężkości nie ma chyba co wspominać. Decydowała waga ,a celny cios z reguły kończył się śmiercią. Skuteczny na "pancernych", ponieważ kolczuga praktycznie nie chroniła przed jego uderzeniem, a płyta nie mogła całkowicie rozproszyć energii rozpędzonego obuchu.

Achilles

Buławy

Obuch - Była to bardzo prosta konstrukcja, zazwyczaj tworzona poprzez zalanie zastygającym żelazem kawałka drewna lub kości którego długość nie przekraczała 50 cm. Po niewielkiej obróbce (poprzez kucie) otrzymywano dość skuteczną i przy tym bardzo tanią broń.

Buława - Często uważana bardziej za przedmiot niż broń, była jednak w walce dość skuteczna. Trzon który na końcu rozszerzał się w dosyć ciężki obuch, miał z reguły ok. 40 cm. i był w całości wykonany ze stali. Buława była uważana za oznakę władzy, więc nosili ją zazwyczaj dowódcy. Była dość skuteczną bronią podręczną , a na dodatek można ją było wnieść często tam, gdzie normalną broń trzeba było zostawić.

Biernacz - Jest rozwinięciem idei buławy. Był większy (trzon ok. 50-60 cm.) i z założenia przystosowany do walki. Budowa nie odbiegała znacznie od pierwowzoru tyle, że obuch był często wyposażany w dodatkowe zgrubienia w kształcie płatów, które pełniły dwojaką rolę. Po pierwsze zwiększały skuteczność trafienia ,po drugie pełniły rolę zdobień. Broń była niezłym okazem rzemieślniczej pracy i co za tym idzie drogo cenionym. Używali jej tylko rycerze i to raczej ci bogatsi. Broń była bardzo skuteczna i dość poręczna jak na swoją wagę.

Gwiazda Zaranna - Gwiazda Zaranna (z niem. Morgenstern) była kolejnym rozwinięciem buław. długi na ok. 40 - 50 cm trzon był zakończony kulą często wyposażoną w kolce. Używana była zazwyczaj pieszo przez rycerzy. Uderzenie w głowę, nawet osłoniętą hełmem, w najlepszym wypadku kończyło się oszołomieniem. Często łączono ją z tarczą. Broń droga, raczej rycerska, ponieważ tylko ich zwykle było na nią stać.

Achilles

Sztylety

Sztylet
Kord
Lewak
Łamacz mieczy

Achilles

Broń Wieloczłonowa

Kiścień
Korbacz
Cep bojowy

Achilles

Broń Rzadka

Pałasz
Scimitar
Falchion